کُشتی از بس انتظارم آه دوست

با تو می دانی که چون خو کرده ام

تا تو رفتی از کنارم بود و هست

چشمِ بد ناگاه بر هم زد چنین

چون شوی پیوند جان از ما مبُر

بر من از آشفتگی ها عیب نیست

از نزاری زاری ای مانده ست و بس