کاش صد جان دگر داشتمی در خور دوست

چون کنم، با که بگویم که فرستم برِ دوست

بس که من بوسه شیرین خورم از شکّرِ دوست

هیچ غم نبود اگر دوست بود یاور دوست

که مرا باده نباید مگر از ساغرِ دوست

سرِ جان نیست درین باغ به جان و سرِ دوست

که سر زهره ندارم به رخِ ازهرِ دوست

مرجعی دارد و بی چاره نزاری درِ دوست