بدت مباد کَت از پای تا به فرق نکوست

ندانم این که تو داری چه سیرت است و چه خوست

از آن دو چشم که چندین هزار دیده دروست

که جانبِ تو گرفته ست و حق به جانب توست

که با وجودِ تو فردوسِ اهلِ دل آن روست

که هر که از تو نگوید حدیث، بی هده گوست

که مرهمی بنهادی و زخم زیر رکوست

مزن به سنگِ ملامت که دل نه هم چو سبوست

جفای سیم بران بر دلت مرو برِ دوست

بکن تفرّجِ چوگان گرت تحمّل گوست