که قانعم به خیالش ببین که رخ چه نکوست

مگر به دیده درون است بل که دیده خود اوست

حیاتِ جانم از آن خوش نسیمِ عنبر بوست

ولیک قامتم از محنتِ فراق دو توست

ز پرده گر به در آید بتم چو غنچه ز پوست

بتی بدان همه خوبی چه باشد ار بدخوست

که بی غرض نبود سرزنش ز دشمن و دوست

ملامتِ دلِ عشّاق نیز بی هده گوست

که هر چه بر دل و جانِ نزاری است ازوست