چنان نمود مثالم که خود معاینه اوست

من آن نی ام که بدانستمی خیال از دوست

نه عقل ماند و نه هوش و نه مغز ماند و نه پوست

ز خویشتن به درآ آخر این چه عادت و خوست

به دستِ وسوسه دادن زمامِ دل نه نکوست

ببر کآخر کم تر عطایِ ما مینوست

به غیر الّا بالله دگر چه راه و چه روست

سخن سرای که از ما نگفت بی هده گوست