که را بود خبر از خود که در چنین سوزست

عجب مدار که خورشیدِ عالم افروزست

نظر به روی تو هر بامداد نوروزست

به پیش تیرت اگر ناوک جگر دوزست

بزن که کشتۀ شمشیر عشق پیروزست

اگر پدر به تو گوید مکن بدآموزست