در کویِ خرابات کسی را که نیازست

آن جا نپذیرند نماز و ورع و زهد

تا مستیِ رندانِ خرابات بدیدم

اسرارِ خرابات به جز مست نداند

خواهی که درونِ حرمِ عشق خرامی

از می کده ها نالۀ جان سوز برآمد

در زلفِ بتان تا چه فریب است که پیوست

زان شعله که از روی بت حسن برافروخت

هان تا ننهی پای درین راه به بازی

چون بر درِ می خانه مرا راه ندادند

آواز ز می خانه بر آمد که نزاری