84
شمارهٔ ۲۳۴
یار ما را همچو روح الله دمی جان پرورست
گرد بر گرد لبش چون چشمهٔ خضر اخضر است
پستهٔ شور لبش خاصیتی دارد عجب
در ادای بوسه جان بخش است اگرچه دلبرست
سرو او بر می دهد شفتالو و سیب و انار
نیک بختا هرکه را سروی چنانش در برست
آفتاب سرو قامت کس ندیده ست ای عجب
سرو ما را این عجب تر کآفتابش بر سرست
سرو نرگس چشم گل رخسار نسرین بر که دید
سرو ما این خاصیت ها دارد این نازک ترست
چشمه ها دیدیم زیر پای سرو بوستان
بر سر این سرو نادر آنکه چشمهٔ کوثرست
راستی بالای او مطلق بلای جان ماست
پس گریز اولی تر آن کس را که جانش در خورست
سر بزرگی کار خودبینان بود تسلیم کن
وارهان درباز با تو هرچه از خشک و ترست
عشق ما و حسن یار ما ز کس پوشیده نیست
با تو بر گفتم گرت قول نزاری باورست
عاشقان او را به نور چشم باطن دیده اند
چشم کوته دیده را قفل تحیر بر درست
گرچه هرکس آب گاهی دارد و نان پاره ای
مشرب و مأکول ما از خوان و جای دیگرست