نور رخ تو صاف تر از چشمهٔ خورست

در هیچ بوستان نبود چون قد تو سرو

یا رب بهشت تازه بود همچو روی دوست

مقصود من تویی ز بهشت ای بهشت روی

چون دوست حاضر است به شمع احتیاج نیست

عشقت چو جان من بستد مهر برگرفت

فرمان عشق را چو قضا حکم نافذست

بر عمر حجتی که دبیر قضا نبشت

ما را قضای عشق تو باری به سر رسید

آری هزار جان نزاری فدای دوست