چه می گویم میانش بی نشان است

که در اصل آن شکر لب را دهان است

به شیرینی که شیرین تر زجان است

که با باد سحرگه هم عنان است

نمودار بهشت جاودان است

از این جا نادر دور زمان است

غم او بر دلم بار گران است

که افتد در حریر و پرنیان است

که سیلاب از کنارم تا میان است

تنور سینه ی من همچنان است

چنین با آدمی بیگانه ز آن است