که تشنه را به بیابان ، به آب حیوان است

که ورد نام تو بالای حرز ایمان است

که کنج کلبه من بی تو بیت احزان است

که تا به روز شبی در عذاب هجران است

وگر به باغ روم بی تو همچو زندان است

ولی چو قدر بشناختم چه درمان است

خیال می پزم این خواب هم پریشان است

به زیر پهلوی من نشتر مغیلان است

کدام یلدا کاین شب هزار چندان است

که این مفارقت از دوست کردن آسان است

به اعتقاد نزاری درِ بهشت آن است

حدیث سوخته با اندرون سوزان است