بی وجود تو جهان بر دل من زندان است

دل سنگین تو گویی مگر از سندان است

چه کنم بر سر مملوک خودت فرمان است

غم درویش که در بادیه سرگردان است

آتش عشق بدانند که چون سوزان است

متهم کرد به نادانی و خود نادان است

که دل از دست نداده ست ولی بی جان است

نتوان برد که دردی ست که بی درمان است

جز شب عاشق مهجور که بی پایان است

پیش مشتاق که مشتق ز شب هجران است

وز تو برخواسته فریاد قیامت آن است

نیست محتاج که دود سخنش برهان است