که از دو دیده سرشکم روان چو سیماب است

که رستخیز قیامت وداع احباب است

مرا بتر که عذاب از وجود اصحاب است

چراغ خلوت من شمع دان مهتاب است

خورم کدام می آخر چه می که خوناب است

به خواب نیز نمی بینمش که را خواب است

که مار بر در فردوس نیز بواب است

ز تاب مهر من از من همیشه در تاب است

نه قبله راست از آن سو بود که محراب است

که من کجا ام و در حلق من چه قلاب است

شنیده ای که وفا در زمانه نایاب است

غلط مشو که چو صبح نخست کذاب است