یاد آن وفت که جانانة ما ترسیده

در برم بودی تا وقتِ سحر هم خوابه

گر بگویم که کدام است چنان دان که دگر

مردم دیده ی من پیش ندیده ست چو او

اضطرابی که در اعضای من از غیبت اوست

آن محبّت که مرا هست مبدّل نشود

ای بسا شب که نزاری ز شبِستانِ وصال