ای ترکِ ما گرفته پیوندِ ما بریده

بی موجبِ گناهی از ما به خشم رفته

آرام جان برفته ترکِ وفا گرفته

مسکین دلم ببرده با خویشتن به برده

بنگر چه گونه باشد اکنون که بوده باشم

جانم به لب رسیده در آرزوی رویت

گرچه نیی ز چشمم یک دم برون ولیکن

گر ناله نزاری روزی رسد به گوشت

رازی که با تو دارم سرّی که با تو گفتم

می دار یاد ما را ما خود که ایم بی تو