بر دوستی تو می خورم باده

شوریده دماغِ مستِ لایعقل

دل پیش روانه گشت و جان از پس

در بند تو مانده ام نمی دانم

در وادیِ حیرت اوفتد هر کو

در اصل منافقی بود شاخی

هستند همیشه خاطر و وهمم

نی نی که بود خیال قدِّ تو

شک نیست در اینکه دایه ی فطرت

هر کس نرسد به غورِ سرِّ می

ماییم و می و محبتِ صادق

به زین چه نزاریا همین می گوی