در ده علی الصباح به دفعِ خمار باده

بر خیز و برکش از سرِ خم روزِ عید برقع

هر صبح دم ز برق اثیر قدح دمادم

گر برملا نمی خورمش عین مصلحت دان

قلبِ تموز باده و هنگام تیر باده

خوش وقت عارفان که علی رغمِ پارسایان

دارد به مذهبِ حکمایِ بلند همّت

با دست عمرباد که بی باده بگذرانی

با روزگار در غم و شادی موافقت کن

خواهی نزاریا که بر از عمر خورده باشی

بی همدمی بسر نشود عمر اهل دل را