گر بدانی که من از عشقِ که ام زار چنین

تو ندانی که مرا با که سر و کار افتاد

نه که من رسمِ محبّت به جهان آوردم

تا نیفکند مژه بخیۀ اشکم بر روی

با صبا گفتم اگر هیچ مجالت باشد

تو به جامِ می و عشرت شده مشغول چنان

آخر ای اهل نشست از سببی خالی نیست

هیچ افسرده ندارد غمِ من تا گوید

از نزاری ِ به زاری همه بیزار شدند