چه کنم دستِ وفا بر نتوان بست چنین

غفرالله که دارد سر و کاری به ازین

ماه رویی که بد و فخر کند حورالعین

چون بود سروِ روان خاصه بود کوه سرین

دف بیندازد و بر خاک نهد زهره جبین

اشکِ من عِقد بنا گوش کند چون پروین

سنگ باشد که ترحم نکند بر مسکین

بس که خونابِ سرم خاکِ درش کرده عجین

که به سنگ ار برسد موم شود زیرِ نگین

چون بود آن که به گوشش نرسد دُرِّ ثمین

زور و زر بودش و مال و سپه و رای رزین

که مسلّم به سخن کرد همه رویِ زمین