غرض آن که بر هرچه عادت کنی

چنان روز مجلس که با عقل و رأی

چو هم صحبتِ هوش باشی مدام

همت می رساند به آرام گاه

چو با می بسازی غلامی کند

و گر زان که با مِی کنی سرکشی

اگر چه جوان مردیش رسم و خوست

بود راست چون گاو نُه دوره می

چو پیمانه پر گشت دیگر مریز

مدو از پی مسهلِ کارگر

مشو غرّه اوّل که بنوازدت

ستیزه مکن باز بر دستِ خویش

چو تو جانبِ او نگه داشتی