و منهم: وارث نبوت و چراغ امت، سید مظلوم و امام مرحوم، زین العُبّاد و شمع الاوتاد، ابوالحسن علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب، رضی اللّه عنهم

گفت: «مَنْ إذا رَضِیَ لَمْ یَحْمِلْهُ رِضاهُ عَلَی الباطِلِ، و إذا سخِطَ لَمْ یَخْرِجْه سَخَطُه مِن الحقِّ. آن که بر باطل راضی نبود چون راضی شود و خشمش از حق بیرون نیارد چون خشمگین گردد.»

ونیز می آید که چون حسین علی را با فرزندان وی رضوان اللّه علیهم اندر کربلا بکشتند، جز وی کسی نماند که بر عورات قیم بودی و او بیمار بود و امیرالمؤمنین حسین رُضِیَ عنهم وی را علی اصغر خواندی. چون ایشان را بر اشتران برهنه به دمشق اندر آورند پیش یزید بن معاویه اخزاه اللّه یکی ورا گفت: «کَیْفَ أصْبَحْتُم یا علی و یا أهلَ بَیْتِ الرَّحْمةِ؟ قال: «أصْبَحنا مِنْ قَوْمِنا بِمَنْزِلَةِ قَوْمٍ مُوسی مِنْ آلِ فرعون، یُذّبِّحونَ أبْناءَنا و یَسْتَحیُونَ نِساءَنا، فلا نَدْری صَباحَنا من مَساءِنا، و هذا مِنْ حَقیقةِ بلاءِنا.»: «بامدادتان چون بود، یا علی و یا اهل بیت رحمت؟» گفت: «بامداد ما از جفای قوم خود، چون بامداد قوم موسی از بلای قوم فرعون بود که فرزندان ایشان را می کشتند و عوراتشان را برده می گرفتند؛ تا نه بامداد و نه شبانگاه می شناسیم و این از حقیقت بلای ماست و ما مر خداوند را جل جلاله شکر گوییم بر نعمتهای وی و صبر کنیم بر بلیات وی.»

مردی از اهل شام، چون آن هیبت بدید با هشام گفت: «یا امیرالمؤمنین، تو را به حجره راه ندادند که امیری، آن جوان خوبروی که بود که بیامد مردمان جمله از حجر در رمیدند و جای خالی کردند؟»

فرزدق شاعر آن جا استاده بود، گفت: «من او را شناسم.» گفتند: «آن کیست، یابافراس؟ ما را خبرده، که سخت مهیب جوانی دیدیم وی را.» فرزدق گفت: «شما گوش دارید تا به ارتجال صفت نسبت وی کنم:

والبیتُ یعرِفُه و الحِلُّ وَالْحَرَمُ

هذَا التّقیُّ النّقیُّ الطّاهِرُ الْعَلَمُ

وَابنُ الوصیِّ علیٍّ خیرُکم قَدَمُ

إلی مَکارمِ هذا یَنْتَهی الکَرَمُ

عَنْ نَیْلِها عَرَبُ الإسلامِ و العجمُ

و فضلُ اُمّتهِ دانَتْ له الأمَمُ

کَالشَّمْسِ ینجابُ عَنْ إشْراقِهَا الظُّلَمُ

رُکنُ الحطیم إذا ما جاءَ یَسْتَلِمُ

فَما یُکَلَّمُ إلَّا حینَ یَبْتَسِمُ

مِنْ کفِّ أروعَ فی عِرْنینِهِ شَمَمُ

طابَتْ عناصِرُه والخِیمُ والشِّیَمُ

تُستوکَفانِ وَلایَعْرُوهُما العَدَمُ

لایَسْتَطیعُ جوادٌ بُعْدَ غایَتِهم

هُمُ الغُیوثُ إذا ما أزمةٌ أَزَمَتْ

مِنْ مَعْشَرٍ حبُّهُم دینٌ وَبُغْضُهُمُ

ان عُدَّ اهلُ التُّقی کانُوا ائمّتَهم