خوشتر از فکر می و جام چه خواهد بودن

غم دل چند توان خورد که ایام نماند

مرغ کم حوصله را گو غم خود خور که بر او

باده خور غم مخور و پند مقلد منیوش

دست رنج تو همان به که شود صرف به کام

پیر میخانه همی خواند معمایی دوش

بردم از ره دل حافظ به دف و چنگ و غزل