که تا چو بلبل بیدل کنم علاج دماغ

که بود در شب تیره به روشنی چو چراغ

که داشت از دل بلبل هزار گونه فراغ

نهاده لاله ز سودا به جان و دل صد داغ

دهان گشاده شقایق چو مردم ایغاغ

یکی چو ساقی مستان به کف گرفته ایاغ

که حافظا نبود بر رسول غیر بلاغ