مجمع خوبی و لطف است عذار چو مهش

دلبرم شاهد و طفل است و به بازی روزی

من همان به که از او نیک نگه دارم دل

بوی شیر از لب همچون شکرش می آید

چارده ساله بتی چابک شیرین دارم

از پی آن گل نورسته دل ما یا رب

یار دلدار من ار قلب بدین سان شکند

جان به شکرانه کنم صرف گر آن دانه در