معاشر دلبری شیرین و ساقی گلعذاری خوش

گوارا بادت این عشرت که داری روزگاری خوش

سپندی گو بر آتش نه که دارد کار و باری خوش

بود کز دست ایامم به دست افتد نگاری خوش

که مهتابی دل افروز است و طرف لاله زاری خوش

که مستی می کند با عقل و می بخشد خماری خوش

که شنگولان خوش باشت بیاموزند کاری خوش