خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

نبود نقش دو عالم که رنگ الفت بود

به یک کرشمه که نرگس به خودفروشی کرد

شراب خورده و خوی کرده می روی به چمن

به بزمگاه چمن دوش مست بگذشتم

بنفشه طره مفتول خود گره می زد

ز شرم آن که به روی تو نسبتش کردم

من از ورع می و مطرب ندیدمی زین پیش

کنون به آب می لعل خرقه می شویم

مگر گشایش حافظ در این خرابی بود

جهان به کام من اکنون شود که دور زمان