ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت

خوابم بشد از دیده در این فکر جگرسوز

درویش نمی پرسی و ترسم که نباشد

راه دل عشاق زد آن چشم خماری

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت

هر ناله و فریاد که کردم نشنیدی

دور است سر آب از این بادیه هش دار

تا در ره پیری به چه آیین روی ای دل

ای قصر دل افروز که منزلگه انسی

حافظ نه غلامیست که از خواجه گریزد