بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد

بقای جاودانش ده که حسن جاودان دارد

ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد

کمین از گوشه ای کرده ست و تیر اندر کمان دارد

به غماز صبا گوید که راز ما نهان دارد

که از جمشید و کیخسرو فراوان داستان دارد

که بر گل اعتمادی نیست گر حسن جهان دارد

که می با دیگری خورده ست و با من سر گران دارد

که آفت هاست در تاخیر و طالب را زیان دارد

بدین سرچشمه اش بنشان که خوش آبی روان دارد

که از چشم بداندیشان خدایت در امان دارد

به تلخی کشت حافظ را و شکر در دهان دارد