دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

به خط و خال گدایان مده خزینه دل

نه هر درخت تحمل کند جفای خزان

رسید موسم آن کز طرب چو نرگس مست

زر از بهای می اکنون چو گل دریغ مدار

ز سر غیب کس آگاه نیست قصه مخوان

دلم که لاف تجرد زدی کنون صد شغل

مراد دل ز که پرسم که نیست دلداری

ز جیب خرقه حافظ چه طرف بتوان بست