که دل می دهد، دل ز جا رفته را

نماندی ز اعضاش چیزی درست

شکافش دو سر کرده تیغ دو سر

که پامال گردید اجل در میان

سراپای چون غنچه یک مشت دل

به دریا نم آب را خاک چید

زمان فتنه بار و زمین فتنه خیز

که تا سبزه چرخ خورد آب ازان

جهان گشته دکان فولادگر

خورش بود شمشیر و پوشش کفن

بود لقمه پیش دندان فیل

شده ریش، کوهان گاو زمین

سر و گردن آیینه دسته دار

به خون پنجه آغشته قصاب وار

فتد دیگ آشوب محشر ز جوش

غضب جوهر خویش کرد آشکار

سران میهمان، کوس مهمان نواز

چو مقراض، مایل به قطع لباس

سرانگشت ها همچو مقراض تیز

تفک را نفس در گلو شد گره

به طیران درآمد عقاب خدنگ

تن از جان شیرین، چو موم از عسل

شود از پیاده، بسی شاه، مات

ز هم گشته چون بی وفایان جدا

که چون غنچه بشکفت از زخم، خود

نیفتاده بر خاک، جز تیر، کس

شده بستر ماه نو، آفتاب

نمایان چو ماه نو از آسمان

سراسیمه در زخم دیگر گریخت

تکاور ز سُم، گِل به خون می سرشت

دو شمشیر هم پشت دندانه دار

به پیکان ربایند خال از پلنگ

ز آیینه پوشان پر از ماه و مهر

به سر خاک می کرد چون گردباد

گذشت از سر نیزه طوفان خون؟

سبک کرد گرز گران، کوه قاف

به سر ابر شمشیر شد ژاله بار

کشید از رگ نیزه ها خون علم

تبرزین چو ترکش برآورد پر

نماند مزاج سنان مستقیم

بود قبضه تیغشان دستیار

که هول قیامت ز فردا گریخت

قبا و زره، ابره و آستر

بدن گشت نیلی و تن شد سیاه

که می جست هر سو به لا حول، دیو

اجل را ز شمشیر، بازار تیز

نهان گشته در زیر بال همای

کمان پشت خم کرد از بار گرد

که پرزهر شد شیشه آسمان

دم صور شد دمکش کرّه نای

چو پیکان نهادند دل بر خدنگ

هراسان ازان قوم، شیر یلی

به جان دست شستند از آب تیغ

که در چشم خورشید گردانده میل

کف آورده بر لب چو دریای نیل

خم نیل آورده کف بر دهان

درون لیک چون خم ز غیرت به جوش

شده جمع با هم چو یک حلقه تار

پر از مهره شد چون صدف، سینه ها

تو گفتی که آتش در آتش زدند

نیستان شد از نیزه نی فلک

پی سجده شد تنگ، جا بر زمین

ز جان شسته دست از پی نام و ننگ

که سرمایه دارد ز فرزانگی

سنان، راست کاری به یاری علم

سرش بر سر نیزه کردی سماع

چنار کهن را قلم چون خیار

علم را اگر پا نبودی به خواب

رمیدند گردان ز آهن چو دیو

شد از مهره پشت ها قرعه، تیر

دم سرد شمشیرش آرد به جوش

پی بردن جان، اجل ره نیافت

که مو بر بدن ها کشیده ست تیغ

همه سرتراش سرند از بدن

که عیب است شیر ژیان در قفس

حریفان پیمانه پیمای زهر

به یک زخم، چون جعبه، صد چوبه تیر

نگردد کسی را ز برنا و پیر

کند سبزه تیغ نشو و نما

به جز زخم شمشیر، مرد دلیر

برون جست شمشیر، خود از غلاف

همین خانه زین تهی بود و بس

گرفت استخوان در گلوی نفیر

گرفتی ز لرزیدنش لرزه خاک

حریفان رسانیده از خون، دماغ

نماند ز کفار، یک نابُرید

چه خون ها که بر خاک ره ریخته

قلم کرده روید ز خاکش نهال

شود قطع نسل سخن در بیان

ز خون مخالف کند بوستان

عرض را ز جوهر جدا می کند

جهد از رگ سنگ تا حشر خون

نگه، خامه مو شود از شکاف

کشد شعله زو آتش ارغوان

گریز از دمش گشته بازار، تیز

بود شعله آتش ارغوان

که زخمش خیابان شهر فناست

اجل از دمش مستعد فنا

همین است اگر هست بازار تیز

که شد قبضه خاک ازان زرفشان