که در خاک، خون در دل لاله مرد

به بطن صدف دُرّ غلتان نماند

همین است اگر هست بار گران

صدف را گرانی فروشد به گوش

کند آسمان رفعت از خاک، قرض

نمی داشت معنی، سپاه گران

گران خورده بر گوش، حرف بها

شناسند سیاره را دیر دیر

به اندازه تن نیاشامد آب

نسازد شکم هرگز از دانه سیر

ولی نقش پایش ازان کرده عار

که جای گلی بر جلش یافته

که بارند سیل از مژه عاشقان

وگرنه که سیلاب را کرده رنگ؟

که از لاله دندان نهد بر جگر

برآید خم نیل گردون ز رنگ

چرا در زمین مانده تخم وقار؟

ز سنگینی اش بشکند سنگ، رنگ

بلرزد زمین و بجنبد ز جای

به پایش بود نه فلک یک جرس

که بازار تمکین نیابد شکست

سبک تر نبودی کسی از زمین

تامل ز سیلاب، کم دیده کس

چنین سرگران سبک پا که دید؟

به سرعت که دیده ست چون باد، کوه؟

که وقت اجابت، به گردون، نماز

نمی گردد از دیدنش دیده سیر

ز سنگینی تن نجنبد ز جای

برآرد دو دست از یکی آستین

عجب نیست دریا شود گر سراب

گذارد قدم بر سر لامکان

چو سیمرغ بر قله کوه قاف

فرو برد سر، گردنش را به دوش

بود شمع کافوری و تاج زر

ز خرطوم دارد دماغی بلند

چو یک آستین در میان دو دست

که چشمش بود عینک دوربین

دم صور تا حشر افتد به بند

زمین تنگ بر نقش یک پای او

که سندان شود تابه در سایه اش

چو دلو تهی مانده در آفتاب

ز خرطوم دارد عصا جزو تن

ز هر دست بالا، بود دست زور

به یک دم مسخر کند کشوری

بود آسمان را از آهن حصار

به رزمی که وصفش کنم بعد از این

مگر صبح شمشیر سر می زند؟

ز شورش جهان گشت دریای شور

که قطب فلک، مرکز خاک شد

ز مادر زره پوش زاید پسر

که از جا جهد جوهرش چون سپند

ز نعل ستوران، زمین جبّه پوش

شده تیغ را تیغ دیگر غلاف

بود یک سر تیر، صد نیزه وار

که بر عکس، شد جا در آیینه تنگ

که شد بر فلک ناخن تیر بند

که داروی بی هوشی اش داده هوش

یلان کرده چادر ز دستار سر

عقاب خدنگ آشیان ساخته

ز شمشیر چون لاله شد ترک ترک

جهان پر ز آیینه دسته دار

بر آن داغ ها پنبه از مغز سر

خورد غوطه در خون ماهی، نگاه

که چون غنچه گویی برآورده پر

زمین چنگ در چنگ ناهید کرد

دهد طایر روح را بال و پر

کند مهره با مار در گردنش

تن کشته شد خاک و گردید گرد

جدا کردن مغز از استخوان

مکرر غلط کرد و از سر گرفت

خورد سیلی اش بر رخ دیگری

بخفتند در سایه تیغ هم

به یک دم همه کار هم ساختند

که بادی خورد بر دل پردلان

گریزان، ولی رخنه سوفار تیر

براید چو پای تهوّر به سنگ

زره، ماهی دشت را گشت دام

که از زخم شان خون نیاید برون

به دندانه سین، الف می کشید

مباد از دم تیغ، برگشتگی

به سربازی نیزه، کم بود کس

مبادا که از نیزه غافل شوی

چو پای کبوتر برآورد پر

کند سایه تیرها کار مار

شدند از شکست ایمن، از بس شکست

خم از میوه فتح، شاخ کمان

ز خون، چشم مردم دلاور شده

شده جوهر تیغ، سوهان روح

گریزنده را رخنه، سوفار تیر

کدوخانه شد، خانه زین ز سر

ز پیکان دل خسته دزدیده آب

چو در عرصه باغ، گل های تر

زبان ها چو سوسن فتاده ز کار

چو صاحب دلان، حلقه زلف یار

ز خون پنجه ها شاخ مرجان شده

قفس های آهن، کله خودها

ز آیینه در قلعه آهنین

تکاور در آهن چو شمشیر تیز

نشاید گذشت از سنان سرسری