تنومندی و دست زورش حلال

چو افشرد بر سنگ پای درنگ

به یادش کجا میوه ای رخ نمود؟

به پرواز گامش چه کوه و چه دشت

نگردیده در دل خیال دوال

زند تا لگد بر سر راه دور

به یادش مگر جیب دل پاره گشت؟

نبینی به جز راه در هیچ حال

به ناخن کند سینه خاک، چاک

ز شوخی به بستن نمی داد دست

نهان از نظر می رود چون پری

بود سرکش اما به حکم هنر

به جولان گری چون نسیم بهار

ز تمکین دل کوه را سوخته

خیالش اگر بگذرد از کران

به یک گام جستی ازین نُه حصار

برش خواه ره بیش و خواه اندکی

ز نعلش زمین شد ز سیاره پر

خیالش اگر بگذرد بر سراب

چو ادراک اهل ذکا، تیز و تند

چو ملّاح نام آردش بر زبان

به راهی کزو رفت پیک امید

مگر عازمش یافت در قطع راه؟

به راهی که یک بار پیموده است

به راهی که عزمش تکاپوی کرد

ز دامان زینش قضا داده بال

چو بر سطح خارا کند سخت، پا

دویدن زند چند بر وی نیاز؟

کند پس کشیدن عنان را کمین

مرصع یراقش به یاقوت و در

نمی دانم این پرهنر از کجاست

به چندین هنر می خرندش چنین

سوارش نجنبانده بند قبا

درنگش مگر سرعت انگیز شد؟

سوارش به منزل چه آزاد رفت

بر این ابلق، افلاک را حیرت است

ز پرواز نعلش که راند سخن؟

سرین منعم از بسته ریو و رنگ

به هیکل چرا رام هرکس بود؟

چو بر خویش گیر سر راه ناز

ز نعلش سزد تیغ روز نبرد

نشان سمش بر زمین نقش بست

نیابند در چارسوی جهان

به موی دمش زلف خوبان اسیر

چنین رهنوردی که دارد به یاد؟

کشی صورت ناخنش گر به سنگ

بود دانه اش گر ز کشتن مراد

ز دستش مددجویی ای بسته پا

به سعیش چنان سعی را گرم، پشت

زمین از پی اش گر پذیرد نشان

نشان پی اش در گل رهگذر

زند پای سعیش چو ناخن به سنگ

کند بس که در زیر پایش سماع

مصوّر بر او نقش پیشی نبست

خرامنده سیلی که وقت سکون

ز دنبال او برق در جستجو

غبار سمش سرمه چشم باد

شتابش ز ره گر نپیچد عنان

ز طبعش روش یاد گیرد نهال

نبودی اگر موی او رنگ بست

کلاه از نمد زین او کرده ماه

گرش آرد آرام پا در رکاب

چو گام فراخش بود دزد راه

درنگ از شتابش کند اضطراب

چو چوگان شود دست آن پرهنر

روان خرد، واله هوش او

به زور قدم، وزن فرسنگ برد

نهد وقت گردش چو بر خاره پا

به سرعت چنان دست و پا در جدل

ز همراهی اش بعد چندین شتاب

چه منزل که پیمود و منزل نکرد

ببین بر سر ره چه بیداد برد

رهی را که پیمودنش ساز کرد

همان به که طی سازم این قال و قیل

تعالی الله از پیکر نوربخت

بود هیکلش کوه قدر و شکوه

ز چو کندی اش کس فتد در گمان

به خرطوم دارد فلک را نگاه

کند سحر، خرطوم او دم به دم

به خرطوم او دست بازی خطاست

ندیده ست ایام، فیلی چنین

بود سایه اش ملک هندوستان

گرفته فرو از سما تا سمک

فلک را به صورت چو گردد دچار

بود معدن زیرکی پیکرش

به گوشش نظر کن شعورش بدان

ندارد به غیر از شنیدن هوس

ز فهمیدگی ها، چو اهل یقین

شمار نظر کرده در چشم مور

ندارد به جز خاکساری هوس

ز وصفش فلک گفتگو می کند

به خرطوم، ز اختر بود دانه چین

خورد کشته آسمان را خوید

شود تکیه گاهش اگر کوه قاف

گه پویه، بر خاک، پایی فشرد

ز دندان به ناخن ندارد نیاز

بود بر تن آیینه اش خوش نما

ندانم که بی پایه آسمان

نهد بر سر سایه خود چو پای