تو را آنچه می بایدت داده اند

تو خواهی بری عالمی را فرو

به رزق مقدّر توان برفزود

مده عمر خود از تردّد به باد

پی رزق فردا مکن اضطراب

فرود آی از ناتمامی، فرود

کند از تو کوتاه، دست نیاز

به رزق خداداده کن اکتفا

چو خواهی ز رزق خود افزون خوری

مخور بیشتر باده از ظرف خویش

بسی کیسه گردید پرداخته

ز فقر کسانت غنا شد نصیب

تو خود چون به چنگ غنایی اسیر

که بی برگ، افتاده است از نوا

پی دخل سیم و زری بی ثبات

خرابی مکن تا نگردی خراب

چرا می کنی دسته از هر طرف

چرا آتشی باید افروختن

تو نشنیده ای این سخن، گوییا

ز دامان خاطر بشو گرد کین

چو مظلوم، تاب ستم داشتن

گرت گنج قارون نباشد، چه باک

عروسانه در فکر زیور مباش

طمع شد به رنگ زرت رهنمون

چنان زی که محفوظ باشد چو مهر

ز سختی رود آدمی کوبه کو

درین بوستان، غنچه بی خار نیست

نیابی درین بوستان یک نهال

ز خرق فلک جوی، نقش مراد

پی شهره گشتن چه ریزی عرق

به دریا مکن بهر ساحل تلاش

مکش منت ناخدا زینهار

توقع مدار آشنایی ز کس

جدا شو ازین زشت خویان، جدا

درست است پیوند خامان، درست

یه خواهش مکن تنگ چشمی شعار

نبینی که هر خانه از آفتاب

به پیش ترش روی، حاجت مبر

طلب کن درین عرصه، نقش مراد

خورد زخم بر رو اگر میهمان

نگردانی از خوان خود بی نصیب

ازان گندم روزی ات شد دو نیم

دلی را که ننشسته بر سینه گرد

به دل ها کن از طاق ابرو نظر

مجو در بلا یاری از هیچ کس

خداوند اگر خوان روزی نهاد

چه لذت دهد روزی بی تلاش؟

به کاری که بندی در آن کار، دل

مزن دم، عوانت زند گر به کفش

مکن باور از زاده خصم، شرم

بدی را چو بینی به خود کینه جو

به نشتر ز رگ خون گرفتن به جاست

چو ناوک مکش پیش، آن را به زور

تو انگار کن آن کسان نیستند

ز گردن کشان و غیوران دهر

ز ایرانیان و ز تورانیان

گذشتند ازین راه، برنا و پیر

بقایی ندارد سرای جهان

بیا ساقی آن جام مردآزمای

به من ده که بی هوشی ام آرزوست