وگرنه چه سود از پل آن سوی آب

ندانسته ای قبح کردار خویش

نباشی ز فعل نهان، شرمسار

ندانم کی از پای خواهی نشست

که افسوس پیران نیاید به کار

نچیند کسی میوه از شاخ خشک

چه سود از شکوفه ست بعد از بهار؟

که برگ خزانش بود برگ عیش

که پیمانه پر گشت و چشمت تهی ست

گنهکار را بازگشت از گناه

بیا تا در توبه باز است، باز

چرا سبحه زنّار کردن، چرا؟

که ناگاه از تب نگردی هلاک

پرستار گیسو مشو شانه وار

که آن آهوان راست چنگال شیر

که بر موی چینی نبندند دل

چو یعقوب مسپار یوسف به گرگ

به آب قناعت بشو دست ازو

که در کنج میخانه گردید پیر

به میخانه عشق، پیرم کند

سخن کرد سر با جوانی به راز

چو سنبل پریشان و آشفته ام

برون رفته از دست، سررشته ام

که در دست دشمن زبونم، زبون

به نیروی طالع کند رنجه ام

که ای چون کمان، شاخ بشکسته پیر

رود با بد و نیک، آبت به جوی

شرر خفته در سنگ خارا خوش است

که ناپخته ای، گرچه خاکستری

چو دستی نیاری بریدن، ببوس

ببوسند دستی که نتوان برید

چو فرصت درآمد، بکَن پوستش

اگر آب خضری، گوارا نه ای

وگرنه چه سود از خوشی های پیش

گل چیده، بر شاخ پیوند کرد

مده مفت از دست، یابی چو گنج

ز صد گنج بهتر بود نیم دوست

که دوزخ بود، گرمی از حد برون

کجا دیگ افسرده آید به جوش؟

بود گرمی آتش، چو از حد گذشت

ز آتش بود در امان خرمنت

به جمعیت ضد شود معتدل

چنان دوستی را به دشمن سپار

که بهتر بود دوست از هرچه هست

که دردسر آرد، می نیم رس

تو می نامی اش می، نمک دارد این

بود اختر پختگی، سوختن

می کهنه رسوای ایّام کرد

کسی دانه خام خرمن نکرد

رسد خوشه بعد از رسیدن به داس

که ردکرده شیشه نوشی ز جام

کسی را مدان محرم راز خویش

که مانند غوّاصش افشاگری ست

ز صاف قدح به بود لای خم

زبان را مدان محرم راز دل

مجو چشم پوشیدن از دیگران

فتد غنچه را راز دل بر ملا

ز زنگ آینه محرم راز نیست

که را فرد بودن سزد جز خدای؟

یکی در دو عالم خدای است و بس

کجا بر خطش سر نهادی ورق؟

کجا یافتی ربط با هم، سخن؟

کند کار مقراض، کی بی دو سر؟

بنای جهان بر دو حرف است و بس

ز رویت نکردی دو چشم آشکار

نبیند کسی آرد جز با دو سنگ

ز پیران تو نیز ای جوان پند گیر

که ناخوش بود معنی مبتذل

که پیش از تو، شو دیده باشد به خواب

زمین، نو گرفت آورد بر نکو

که افسرده ای تیره کردش به آه

که نیمیش جای دگر سوخته

ز گنجی که نگشوده ای خود درش

بشو دست و دل زو نخفته، چو آب

به سیبی که دندان زد دیگری ست

بجز مست دیگر نخواهد مزید

که یک بار کردش غذا دیگری

به شهدی که خورده به بال مگس

چو ناسفته گوهر نباشد عزیز

گل آن است کز شاخ چینیّ و بس

ازان نار پستان که دستش رسید

چو طفلان دهن نه به پستان تاک

بود گر لب حور، نتوان گزید

که داماد دیگر کشیدش نقاب

مکن طعمه زان صید، گو شیر نر

که از کوزه نو خورند آب سرد

چو از کوزه نو خورد غیر، آب

نبسته ست دکان خود، کوزه گر

که پیش از تو روی کسی دیده است

منوش آب حیوان که خضرش چشید

چه دانی که شد چند گوهر تلف

که تابیده روزی بر آن، آفتاب

ز مهری که بر دیگری تافته

که پیش از تو زلفش گرفته ست شوی

که دست دگر چیدش و دسته بست

که با دیگری رفته آبش به جوی

که چو غنچه، گویی ز جیب تو رُست

که ... بر کنار تو زاد