بود پیر افتاده را خانه گور

نگردد سیه باز، موی سفید

نشاید جوان شد به موی خضاب

شکوفه پس از میوه باشد غریب

نچیدی گل از باغ حسن عمل

کجا می کند کار گوهر، صدف؟

به خود از جوانی بساطی مچین

که گیرد خم زلف با پشت خم

که آغاز پیری ست انجام مرگ

شود درد پیری به مردن علاج

جوانی بود زندگانی و بس

جوانی مگو، زندگانی گذشت

چو پژمرده شد گل، چه رنگ و چه بوی

شود زرد، وقت غروب آفتاب

که بی روغن، افسرده باشد چراغ

ز خاکستر آید کجا آتشی؟

تو هم ای جوان، پیر خواهی شدن

بر افتادگان پا مزن زینهار

که چون زال، مو روید از تن سفید

جوانی به نیرنگ ناید به دست

که با ظلمت موی، شد نور چشم

که پیش جوانان نگردم سفید

جوان خیزد از خواب پیرانه سر

که از بیم، سودا پرید از سرم

که بی آب شوید سیاهی ز موی

ندانم جوانی چه شد در میان

که روشن کنم خود به پیری سواد

یکی شد به چشمم سفید و سیاه

که زنگی به چشمم بود به ز حور

سیاهی ز مو رفت و از رو نرفت

جوانی نرفته ست از چشم من

که پیر از عصا بسته بر چوب، دست

که ناداده، ایام گوید بده

جهد از نظر، تا کنی چشم باز

چه دانی که بر مرگ باشد دلیل

نظر کن که از دست شد کار چشم

ز عینک، سپرداری دیده رفت

پی مومیایی مکن کفچه دست

چه کار آید از پای چوبین، چه کار؟

کهن نخل، کی بر دهد چون نهال؟

چه حاصل ز چینی که مشکش پرید

چه یاری دهد عینکت یا عصا؟

به امداد عینک تماشای یار

ز نخل کهن پرس جور تبر

تو نگذشتی از کام و دوران گذشت

چه می آوری بر سر نامه ات

ولی پیر ازان بیش یابد اثر

کند بیشتر در نی خشک، کار

گدای جوان به ز سلطان پیر

دل خود به شاخ هوس بسته ای

که دارد چه در بار، نخل از بهار

به از پیری و تندرستی بود

عصا زور حرصت دو بالا کند

به سوهان مکن روی آیینه ریش

کند ناامیدی جدا از امید

مگر بر دلت ریخت ظلمت ز موی؟

کند باز موی سرت را سیاه

سبک شد سراپا، نیاسود دوش

تو در استخوان بندی آرزو

همان ذوق بازیت مانده به جا

به بازی، عصا نیزه دادت به دست

کهن مرد را، حرص، رو در نوی ست

به این ضعف، چون می کشی بار حرص؟

کشان می برد تا به زندان گور

مچین بر سر یکدگر ساز و برگ

بکش قامتی، زان که قامت خمید

تو بر نازبالش نهی سر به ناز

برای که ایوان منقّش کنی؟

به مژگان چرا می کنی خانه پاک؟

جوانی به پیریّ و پیری به مرگ

که رفته ست، تا گفته ای رفته است

که پیریش سبقت کند بر شباب

به رنگ گل آیند و چون بو روند

که باریک زنگی گریزد ز پیر

دو روزی به مهرت کشد در کنار

به پیری برآرد چو موی از مسام

ولی سرنوشت بدم را نشست

نشاید امید نوی داشتن

خوش آن کس که این ره به هنجار رفت

ز پیری، ولی بر سرت پنبه کاشت

ز مو، سایبان سفیدت به سر

ز موی سرت پنبه داغ، بس

برد اندک اندک سیاهی ز مو

شود گرچه صبح اندک اندک سفید

که دیده ست زاغی چنین زودرَم؟

جوی شرم چون نیست از مردمت؟

ز خلق ار نترسی، بترس از خدای

کجا شد عیار جوانی، کجا؟

همین پوستی مانده بر استخوان

که خود پیر باشیّ و حرصت جوان

طمع را ز خود پیش در خاک کن

که چون سیل عهد جوانی گذشت؟

تو گویی که بود آبروی حباب

قوی چون شود ضعف پیری بر او

که بی دست و پا، دست و پا می زنی

که از بادی افتد درخت کهن

ازان به، که پیریش سازد اسیر

درآید ازان رخنه ضعف قوا

نگویی ز می توبه کی می کنی

که افسوس پیری نیاید به کار