بود برجی به باغ شاهزاده

نه برج است این به گردون سرکشیده

فضای عالم قدس از هوایش

فلک در سایه اش تا آرمیده

نباشد عرش را افزون ز یک ساق

گلش چون از تجلی برفروزد

بهار صد چمن را درشکستند

چنار از حسن بالادست خود شاد

نسیمش در بغل گیری چو کوشد

ارم دارد درین گلشن تمنا

دل مجنون شد از بیدش تسلی

کبودی یاسمن را می فشارد

بلند اختر ز سروش، سرفرازی

فراغت را درین گلشن کمی نیست

طریق مدح این گلشن ندانم

بهاری این چنین، جای دگر کو؟