کز ایام جوانی می دهد یاد

ز گوهر، مهره دیوار چیدند

موذن وار قامت برکشیده

نیاساید ز مشق قد کشیدن

بود نارسته، چشم نرگسش باز

به روی سبزه می غلتد چو شبنم

به روی برگ گل غلتیده رفتی

شقایق چون جرس آید به فریاد

رود تا ناف آهو بیخ سنبل

گلی روید چو نرگس از هر انگشت

گشوده حقه های بوسه را سر

کنم وام از سر زلف بتان، پای

که پیش از وعده می روید گل از شاخ

که خط سبز خواهد قطعه باغ

ز گلبن، غنچه چون بلبل پریده

شود هر نونهالش، سرو قدّی

شود هر طفل این گلشن، جوانی

ز رنگ گل، چمن ها رنگ ریزند

که کی بیرون خرامد غنچه از کاخ

تنزل گر نبودی در ثنا عیب