146
شمارهٔ ۸
خوشدل کند خیال تو هجران کشیده را
آتش گل است دیده گلشن ندیده را
تا آب دیده خون نشود بر زمین مریز
در شیشه واگذار می نارسیده را
تسلیم شو که اجر شهادت نمی دهند
در کوی عشق کشته در خون تپیده را
بازآ که در فراق رخت نقش روز و شب
خال سفید و آب سیاه است دیده را
ذوق طرب کجا دل غمگین من کجا
لذت ز باده نیست لب خون مکیده را
بی درد گو بنال که سیماب اگر شود
خوبان نمی برند دل آرمیده را