تلخ است زبان در دهن از تلخی کامم

تا بر سر من سایه مرغی نگذارد

تاری ز سر زلف توام بیش ندادند

در دایره چشم بود مرغ خیالت

دردا که ز همصحبتی زاهد خودبین

آهسته تر این جان به لبم آی، که دارد

با روی تو نظاره خورشید نخواهم

آن برهمنم خواند و این شیخ، چو قدسی