شود هر موی بر تن شعله، گر پاس فغان دارم

ز دامن تا گریبان، غنچه خون رسته از اشکم

نیم آگه ز کیش برهمن، لیک این قدر دانم

ندارد ناله تاثیری، ز من پرسید اهل دل

ز ناکامی نگریم فاش اگر از غیرت دشمن

غمم پوشیده چون ماند، که با هرکس ز بی طرفی

دلم از گوشه گلخن، به گلشن کی کشد قدسی؟