فسرده صحبتم از انتظار گریه شمع

ترشح مژه از التفات داغ بود

به محفل از پر پروانه برگ گل ریزد

هلاک کلبه خویشم که می کشد دایم

ز خاک مشهد پروانه گل شکفت و هنوز

چرا شکفته نسوزم که رشته کارم

بود سرشک مرا آبرو ز بخت سیاه

شهید خصلت پروانه ام که بر دل او

نبرد پیش تو، چندان که سوختم قدسی