تازه شد با شعله در بزم تو پیمانم چو شمع

بس که گاه گریه بیخود دست بر سر می زنم

اشک خونین را ز مژگان گر نریزم دم بدم

حال من بیرون نشینان فلک هم یافتند

از زوال من، کمال دوست ظاهر می شود

بس که گاه دیدنش دزدم سر از دهشت به جیب