فیض است آنقدر، که ندارم دماغ فیض

تا حشر گل برند به خرمن ز باغ فیض

بیهوده از در که کنم من سراغ فیض؟

آورده اند دوده ز دود چراغ فیض

روز ازل که ریخته می در ایاغ فیض

ترسم که آستین بزنی بر چراغ فیض

قدسی دگر مسوز دلم را به داغ فیض