114
شمارهٔ ۳۰۴
غم کجا شد که به جان آمدم از شادی خویش
هیچ کس نیست چو من دشمن آبادی خویش
دیر می کشت در آن کوی غمم، دور شدم
خویش برخاستم از جای به جلادی خویش
هر گلی حلقه دامی ست درین راه مرا
می روم سوی قفس از پی آزادی خویش
گفتی از من گذر، از خود نتوانی چو گذشت
نگذرم از تو، ولی بگذرم از وادی خویش