ز عقده ها که فلک نذر کار من دارد

شود چو محو تماشای یار، داغ شوم

نیافت در چمنم سبزه ای که زرد کند

سفینه کرده فلک اختیار، پنداری

ز پشت آینه در سینه اش خلد مژگان

جدا ز موی سیاهش، ز تیرگی روزم

چه مایه خون که ز دست حناست در جگرم

به گرد خویش ز یاران کسی نمی بینم

به کس نمی رسد این عقده ها که بر فلک است

به سوی کلبه تارم به ناز می آید

ز آشیان چو رهاندی، به دام هم مگذار

طمع بریده ام از خشک و تر، ولی چه کنم

قرار صبر به خود چون دهم، که بی صبری

ز نم چو آینه محروم باد چشم کسی

پس از هلاک، رساند به آب، خاک مرا

چو عندلیب ازان رو مرید گلزارم

همای حسن نیاورده سر ز بیضه برون

ازان ز گوهر معنی چکد زلال حیات

محیط فیض، گره های گوهر معنی

خدای را بگشا فصل گل در قفسم

هزار بار مرا با وجود آنکه گداخت

مگر به سلسله عشق برخورم ز جنون

جنون رسیده به جایی مرا، که چون مجنون

به یاد گلشن کوی تو چشم خونبارم

چه دیده هاست که دریای خشک لب ز جهان