کی دواجو بود آن دل که ز دردش دم زد

با خرد روز ازل بر سر سودا بودم

محنت هجر تو داند که چه با جانها کرد

گوش کس باخبر از زمزمه شوق نبود

ملک دنیا نبود منزل ارباب سرور

دست اکرام تو بود آنکه سحرگاه ازل

عشق می گفت به گهواره دلم خوش طفلی ست

با جنون بود مرا سلسله پرشوری

تا سر از جیب برآورد دلم چون قدسی