121
شمارهٔ ۲۳۳
گر گشایم لب دمی، عالم پر افغان می شود
گر کنم دور آستین از دیده، طوفان می شود
پنبه برخواهم گرفت از داغهای خویشتن
مژده ده پروانه را کامشب چراغان می شود
تا مباد از پیش من بر هم خورد بازار ابر
گریه کمتر می کنم روزی که باران می شود
تا به کام دل درم من هم گریبانی چو شمع
تا به عطف دامن از چشمم گریبان می شود
چون زلیخا قدر یوسف را چه می داند کسی
گر خریدار او نباشد مصر کنعان می شود
سیل اشکم خشت دیگر بر زمین افکند، ازان
هر خراب، آباد و هر آباد، ویران می شود
صد دل آشفته قدسی می خورد بر یکدگر
تا به امداد صبا، زلفی پریشان می شود