هرگز مرا به کعبه ز دیر التجا نشد

بختم فریب جلوه نیک اختری نخورد

در حیرت از شکستگی شیشه دلم

روز وصال نیست جز این حیرتم که چون

تا عشق، توبه داد دلم را ز ترک خویش

باشد هنوز حسرت تیر تو در دلم

ننشست فتنه ای ز حوادث درین دیار

روزی به شام برد به کوری، چو خفتگان

یک بار یافتم ز تو دستور سجده ای

با آنکه نقد عمر، مرا صرف دوست شد

هرجا حدیث زلف تو مذکور شد مرا

ما را همین بس است که بیگانه شد ز غیر