گفتم از عشقت کشم دامن گریبان گیر شد

کاوکاو چشمه اندازد ز صافی آب را

از خدنگ عشق، پیکانی که شد در سینه جمع

ذوق تنهایی و دام غم چه می پرسی که چیست

گرچه عمری کرد تدبیر رهایی از غمش

عشق چون قایم شود راحت کند آزار را

چون بنای دوستی هرگز نمی گردد خراب

دیدن روی جوانان چشم روشن می کند

تیر عشقت از دل قدسی نشد هرگز خطا