در مجلسی که احباب شرب مدام کردند

اینجا غم محبت، آنجا سزای عصیان

از بس که شیشه ها راست، از هر طرف سجودی

چون ساغر شکسته در دیده ها نمی نیست

در چاره وصالت کان را کسی ندانست

بتخانه از بتان پر، میخانه از حریفان

دارند پارسایان دایم ز وجد، مستی

در روزگار دوری گویا نمی شود روز

از خیل کامجویان، قدسی کناره بهتر